İlki Rang-e Khoda.
Türkçeye Cennetin Rengi diye çevrilen ama aslı Tanrının rengi olan ,uzun zamandır akıtmadığım gözyaşımın bekleme sebebi.Fransız sinemasına hayranım derken 'sağaaaaa çark; uygun adım marş' gürültüsüyle uyandığım film.
Görmeyen Mohammed in hikayesi.
Cioaran ın 'Gözlerin işlevi görmek değil,ağlamaktır;gerçekten görmek için de gözlerimizi kapatmamız gerekir' sözünün kanıtı gibi gelen,
bizden Mohammed in hikayesi.Babalar ah babalar dedirten Mohammed in...
Derken tabi ;kimmiş bu adam deyip geç kalmışlığıma hayıflanamadan saran bir mutluluk ki; ''Avaze gonjonjeshk -ha'' yani ki 'Serçelerin şarkısı'...Bir babaya hayranlık yine,İbrahim Tatlıses eşliğinde.
Kimsenin inanmadığı bir hayalin en olacak kısmında ringaların ölümü.
'Nergis ' demeler en çok da...
Ve yapılır mı bu ;Baran.Dokunmak bir yana sesini duymadığın bir gölgeden kopan bir tel saçla hayata tutunmak,tutundurmak...'Nergis ' diyen sesin bu kez 'Latif ' bağrışları ve benim yine aşka inanışım...
Yanlışlıkla bloguma dokunup geçenler olabilir niyetiyle açık etmeden yazdım.Mohammed Amir Naji hayranlığıma değinmeden üstelik.
E haydi bakalım dedi biri...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder