Okuduğum satırlarla; ilk kez, o kapıyı açmıyorum.
Uzun zamandır sessizce köşesine çekilmiş inatçılığımı sırtlıyorum ;zaptolmaz melankolim , geride durup avunuşum(n)u seyrediyor bu defa.
Okumaktan ziyade dinlemek fiilini kullanmak istediğim bir kitap.Binkert sandalyesini aldı,karşıma geçti; durumdan beni de haberdar etti.
Şöyle diyor bir yerde;
'' Melankoli,sonsuzluk ve bitimlilik ,sınırlılık ve sınırsızlık arasındaki çelişkiden gelişir.......Melankolik ruh durumunda duygu ve düşünceler gelişebilir,ama aynı zamanda netleşebilir de''
Kulağıma çoktandır fısıldanan; net ol! geziniyor yine korteksin sağından soluna.Nasılsa;mücadele edebiliyorum o sesle.
Hala gidiş yolu puan(m)ından dem vuruyorum...
İyi seneler dilerim :)
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim... İyi seneler:)
YanıtlaSilAslında hayatın kendisi bir melankoli değil midir?
YanıtlaSil'Hayat ,burukluğun tahrip ettiği bir mucizedir' sözünü hatırlattınız bana...Sanırım.
YanıtlaSil